Ակներև է, որ ամերիկացիները բավարարելու են Ռուսաստանի պահանջներն ու փարատելու են այն հավակնությունները, որոնք ամերիկյան կարմիր գծերին չեն մոտենում։ Այս մասին իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է պատմական գիտությունների թեկնածու Միհրան Հակոբյանը․
«Ժամանակին ընդունված էր, որ աշխարհաքաղաքականությունը հումանիտար գիտությունների բնագավառում «ամենաէլիտար դիսցիպլինն է», որովհետև այդ գիտելիքն անհրաժեշտ է և կարող է հետաքրքրել միայն էլիտաներին:
Համացանցի դարաշրջանն ու սոցցանցերն այդ մոտեցումը փոխել են հատկապես Հայաստանում, որտեղ աշխարհաքաղաքականության մասին հրապարակային դատողություններ են անում «եսիմ ովքերը», իսկ 5-րդ շարասյան կարկառունները աշխարհաքաղաքական վերլուծության անվան տակ զբաղվել են և զբաղվում են զուտ հակառուսականություն քարոզելով: Արդյունքում ունենք հանձնված Արցախ ու «զգետնված» արժանապատվություն, ավելին՝ այդ ամենի գլխավոր մեղավոր քընձըխը դեռ վարչապետի աթոռին վեր ընկած է:
Այդ նույն 5-րդ շարասյունը հիմա, ապուշ կտրած, փորձում է բացատրություններ սփռել, թե ինչպես ստացվեց, որ Ամերիկան և Ռուսաստանը պայմանավորվում են, ինչպես ստացվեց, որ Ամերիկան Ռուսաստանը չփլուզեց, ինչպես ստացվեց, որ Ուկրաինայի նախագահն ԱՄՆ նախագահի համար դիկտատոր դարձավ:
Մինչդեռ աշխարհաքաղաքականություն ու «Politics Among Nations» դիսցիպլիններին իրականում տիրապետողները միշտ են իմացել, որ քաղաքական գործընթացներում ամեն ինչ չէ, որ սև-սպիտակ է, և համաշխարհային քաղաքականության խոշոր դերակատարները խաղացել են, խաղում են և խաղալու են «բալանսների խաղը»: Այստեղ չկան զգացմունքներ, այստեղ կան միայն ու միայն հաշվարկներ և շահեր:
Այսպես. Նապոլեոնյան պատերազմներից հետո բրիտանացիները հասկացան, որ Ֆրանսիայի համար ցամաքային Եվրոպայում պետք է «զբաղմունք» գտնել, որպեսզի ֆրանսիացիների սևեռվածությունը հեռացնեն Բրիտանական կայսրությունից: Երկար փնտրտուքից հետո բրիտանական խաղադրույքն արվեց Պրուսիայի վրա: Եվ, ստացվեց. 1870-1871թթ. պատերազմում Բիսմարկի հմուտ դիվանագիտությամբ փաթեթավորված և ֆոն Մոլտկեի տեսությամբ բանակ ստեղծած Պրուսիան ջախջախեց ֆրանսիացիներին, գերևարեց Նապոլեոն 3-րդին և Վերսալում հռչակեց Գերմանական կայսրությունը: Ի՞նչ եղավ հետո. ընդամենը 15 տարի անց նույն բրիտանացիները վազեցին Փարիզ, որպեսզի բանակցեն բալանսավորող դաշինքի (Անտանտ) ձևավորումը՝ ընդդեմ Գերմանիայի տարեցտարի աճող հավակնությունների: Բրիտանացիները արագորեն ավարտեցին նաև Կենտրոնական Ասիայում Ռուսաստանի հետ ծավալած «The Great Game»-ը և ռուսներին նույնպես հակագերմանական Անտանտ հրավիրեցին: Ի դեպ. կան կարծիքներ, որ 1945թ.-ի մայիսի 9-ը նախագծել էին դեռևս 1878թ.-ի Բեռլինի կոնգրեսի ժամանակ, երբ բոլորի համար ակնհայտ դարձավ՝ Կայզերական Գերմանիան մեծագույն պրոբլեմ է դարձել:
Մեկ այլ օրինակ. տարիների հետհայացքը ակնհայտ է դարձնում, որ Սառը պատերազմում սովետական տնտեսությունը չի պարտվել ամերիկյան տնտեսությանը: Անգամ իր գոյության ցածրադիր կետում՝ 1991-ին, ԽՍՀՄ-ը շարունակում էր լինել աշխարհի 2-րդ տնտեսությունը: Հիմա ակնհայտ է, որ ԽՍՀՄ-ն իրականում պարտվել է ամերիկա-չինական տնտեսությանը: 1970-ականների սկսզբներին Նիքսոնն ու Քիսինջերը կարողացան հմտորեն օգտվել սովետա-չինական հակասություններից և տնտեսական դաշինք ստեղծել Պեկինի հետ: Արդյունքում ԽՍՀՄ-ը չդիմացավ մրցակցությանն ու պարտվեց:
Թեև այդ մասին բացահայտ չեն խոսում, բայց հիմա Թրամփի Ամերիկան, ըստ էության, վերադարձել է «Նիքսոնի դոկտրինին»: Միայն թե ամերիկացիների համար Ռուսաստանը (նախկին ԽՍՀՄ իմաստով) և Չինաստանը տեղերով փոխվել են:
Ասել կուզի՝ «բալանսների խաղում» ԱՄՆ-ը չի կարող իրեն թույլ տալ, որ Ռուսաստանն այն աստիճանի թուլանա, որ վերածվի Չինաստանի կցորդի: Դա Ամերիկայի համար կնշանակի ավտոմատ պարտություն: Ուստի, հիմա արդեն ակներև է, որ ամերիկացիները բավարարելու են Ռուսաստանի պահանջներն ու փարատելու են այն հավակնությունները, որոնք ամերիկյան կարմիր գծերին չեն մոտենում: Այս համատեքստում հետաքրքիր է լինելու, թե ինչպես է դասավորվելու հայ ժողովրդի գլուխը 7 տարի աղացած քընձըխի ու նրա քարոզչական գումարտակի ճակատագիրը…»:
