Հայկական քաղաքական դաշտում արդեն մի քանի ամիս է ի հայտ է եկել նոր խաղացող, որը ոչ նախկին է, ոչ ներկա իշխանության շարունակությունը։ Հենց այդ հանգամանքով էլ այն զբաղեցնում է իր առանձնահատուկ տեղը՝ զերծ մնալով հին ու մաշված խոսքային հակադրություններից և բառախաղերից, որոնք տարիներ շարունակ սպառել են հանրային վստահությունը քաղաքական գործընթացների նկատմամբ։
«Մեր Ձևով» քաղաքական շարժումը ձևավորվեց մի փուլում, երբ գործարար և բարերար Սամվել Կարապետյանը հրապարակային աջակցություն հայտնեց Հայ Առաքելական Եկեղեցուն։ Այդ դիրքորոշումից հետո նա արդեն ավելի քան վեց ամիս գտնվում է ապօրինի կալանքի տակ, ինչը շարժման համակիրների և բազմաթիվ քաղաքացիների գնահատմամբ դարձել է ոչ միայն անհատի, այլև արժեքային դիրքորոշման դեմ ուղղված ճնշման խորհրդանիշ։
Շարժման հիմնադրումից հետո անցած համեմատաբար կարճ ժամանակահատվածում «Մեր Ձևով»-ը հասցրել է ձևավորել կուռ կազմակերպական կառուցվածք։ Անդամների թիվը գերազանցում է 14000-ը, բացվել են գրասենյակներ Երևանում, Գյումրիում, Վանաձորում, Սևանում և մի շարք այլ քաղաքներում։ Այս թվերը, մասնագետների գնահատմամբ, վկայում են ոչ թե ձևական ակտիվության, այլ քաղաքական նոր պահանջի մասին, որը հասունացել է հասարակության ներսում։
«Մեր Ձևով» շարժումն իր առջև դնում է հավակնոտ խնդիր՝ իր ուսերի վրա վերցնել քաղաքական նոր իրականության ծանր բեռը։
Այդ նպատակի համատեքստում օրերս տեղի ունեցավ շարժման հաշվետու հավաքը, որը փորձագետների գնահատմամբ ներկայանալի էր, աչքի էր ընկնում նոր մոտեցումներով և նոր խոսքով մի փուլում, երբ քաղաքական դաշտը գտնվում է բարդ ու խճճված իրավիճակում։
Սամվել Կարապետյանի առաջնորդած «Մեր Ձևով» շարժումը հայտարարել է, որ 2026 թվականի սկզբին կգրանցվի որպես կուսակցություն և կմասնակցի նույն տարվա խորհրդարանական ընտրություններին՝ ներկայացնելով նաև վարչապետի թեկնածու։ Այս հայտարարությունը փաստում է, որ շարժումը դուրս է գալիս զուտ հասարակական նախաձեռնության շրջանակներից և պատրաստվում է ամբողջական քաղաքական պատասխանատվության։
Քաղաքական գործիչ Նաիրա Զոհրաբյանը «Փաստի» հետ զրույցում հույս է հայտնել, որ «Մեր Ձևով»-ը կարող է հաջողել ներկայիս պայմաններում։
«Այսօր երկրում այնպիսի իրավիճակ է, որ ցանկացած հականիկոլ ճամբարի ուժ, որը պատրաստ է վճռական պայքարի առաքելությունն իր վրա վերցնել, անպայմանորեն հաջողելու է։ Որովհետև հասարակության գերակշիռ մեծամասնությունը ուզում է այս իշխանության օր առաջ հեռացումը, և մեզ չպիտի մոլորության մեջ գցի այս իշխանությանը սատարողների 12-13 տոկոսը, որոնք մշտապես առաջնագծում են և աղմկարար են, և այն հարյուր հազարավոր ֆեյքերը, որոնք իշխանությունը գործի է դնում հանրային կարծիքը խեղելու և իբր իր աջակիցների ֆեյք բանակ ցուցադրելու համար։
Որպես «Մեր Ձևով»-ի ուղղակիորեն լիդեր Սամվել Կարապետյանի կերպարը ակնհայտորեն ընդունելի է հանրության համար, որովհետեւ Սամվել Կարապետյանը երևի հայ ժողովրդի անկախության պատմության մեջ այս երեսունից ավել տարիների ընթացքում Հայաստանում և Արցախում ամենամեծ ներդրում արած հայն է։ Եվ քանի որ մեր հասարակությունը շատ է սիրում «լափել են, թալանել» և նմանատիպ այլ չափանիշներով չափել հանրային հայտը, առնվազն Կարապետյանի դեպքում նման որևէ մեղադրանք ներկայացնել հնարավոր չէ։ Մնացածը կախված է, թե որքան գրագետ և ինչքանով ճշգրիտ «Մեր Ձևով»-ը կկազմի իր ճանապարհային քարտեզը և ինչքանով իր շարքերում կներգրավի վճռական մարդկանց։
Նիկոլ Փաշինյանն իշխանությունը պահելու մահապարտ է, որովհետև Նիկոլը շատ լավ գիտի, որ իր իշխանությունը կորցնելը, չվերարտադրվելը, ուղղակիորեն հավասարազոր է լինելու նվազագույնը իր քրեակատարողական հիմնարկում հայտնվելուն։ Եվ ունենալով արևմուտքի տոտալ աջակցությունը՝ Նիկոլ Փաշինյանը ամեն ինչ անելու է վերարտադրվելու համար։
Կլինի «Մեր Ձևով»-ը կամ որևէ այլ քաղաքական ուժ նույնքան մահապարտ իշխանությունը փոխելու, ինչքան Փաշինյանն է մահապարտ իշխանությունը պահելու, ուրեմն կհաջողի, իսկ եթե չի լինի, ցավոք սրտի 2026 թվականի հունիսի 7-ին մենք կունենանք շատ տխուր պատկեր Հայաստանի Հանրապետության ապագայի համար»։
Այս գնահատականները հստակ ցույց են տալիս այն բարձր ակնկալիքները և միևնույն ժամանակ ծանր պատասխանատվությունը, որը դրվում է նոր ձևավորվող քաղաքական ուժերի վրա։ «Մեր Ձևով»-ի առաջիկա քայլերը ցույց կտան՝ կկարողանա՞ արդյոք շարժումը այդ սպասումները վերածել համակարգված քաղաքական աշխատանքի և իրական փոփոխության հայտի։
