ՀՀ ԱԺ նախկին պատգամավոր Սամվել Ֆարմանյանը գրում է․
«Նիկոլ Փաշինյանն անդառնալիորեն խզել է կապն իրականության հետ:
Նիկոլը «գտել» է իր ստեղծած աղետալի իրականությունից փախուստի միակ ձևը. քարոզչությամբ ստեղծել է զուգահեռ իրականություն ու այդ իրականության՝ գնալով նվազող «բնակիչների» հետ ջան ասել ջան լսելով ապրում է այնտեղ:
Զուգահեռ իրականության մեջ ինքն ու կինը դեռ ժողովրդին հետաքրքիր են, ժողովուրդը դեռ խաբվում է իր լեզվանիությանը, տոլմային, խոզի բդին կամ տոնածառի լույսերին: Այդ իրականության մեջ պատերազմը խաղաղություն է, պարտությունը հաղթանակ է, բարեկամը թշնամի է, քաղաքական հետապնդումն արդարադատություն է, աղքատությունը բարեկեցություն է, բռնությունը սեր է, ընտանիքապետությունը՝ ժողովրդավարության բարձրագույն աստիճանն է, արևելյան շուստրիությունը փայլուն դիվանագիտություն է, իր «սոցիալ-հոգեբանության տեսությունը» ստվերում է Արիստոտելին, Կանտին, Լեբոնին ու Գումիլյովին միասին վերցրած, 250 նախապես ճշգրտված հասցեներում ապրող մարդիկ իրենք են որոշում ով լինի Շիրակի մարզպետն ու Գյումրու քաղաքապետը, և այլն:
Նիկոլը երևի չի էլ հասկանում, որ ինքն անգամ զուգահեռ իրականություն չի ստեղծել: Այլ մի անորակ, տարասեռ ու անկարգ անասնաֆերմա, որտեղ պատանդի դերում գտնվող ու «ուսապարկ»-ի անձնագիր ստացած ՔՊ-ականներն ուղղակի իրենց բաժին հասած կենդանիների դերն են կատարում՝ ամեն ինչ շատ լավ հասկանալով ու կուտակելով մեծ ատելություն հենց իր հանդեպ:
Երբ իրականությունն անխուսափելիորեն խաչվի իր ստեղծած այս զուգահեռ իրականությանը, կգտնվի՞ ուժ, որն ի զորու լինի պաշտպանել Նիկոլին իր իսկ ստեղծած անասնաֆերմայի ազատություն ստացած բնակիչների կուտակված ատելությունից: Վստահ չեմ»:
